In Ramadan Nachten loopt de affaire tussen een Rotterdamse fotografe en een Marokkaanse fixer finaal uit de hand. Messoud schakelt in Tanger een zwarte magiër in om Keet aan zich te binden. Zij een psycholoog om van hem af te komen. Een novelle in delen: met elk nieuwe deel verdwijnt het oudste deel.

Aan het einde van de nacht in Het Aanschijn, waar het na sluitingstijd pas echt intiem werd, zei Rosa tegen me: Jij vliegt nooit uit de bocht want jij bent nooit in de bocht. Ze wankelde naar buiten en viel met haar fiets op het trottoir zodat ze weer met bloedende knieeën thuis kwam. Nooit in de bocht. C’est moi. Nooit een stabiel levenstempo, met een stabiel levensdoel en een stabiele levenspartner. >>

Na driekwart jaar wist ik nog steeds niet wie Messoud was, maar ik begon zijn tactiek te doorzien: steeds kleine brokjes informatie toedienen, om het mysterie rond zijn persoon in stand te houden. Messoud de vertaler. Messoud de Arabier. Messoud de bodyguard, Messoud de entertainer. Messoud de CIA-informant. Ik begon ook door te krijgen dat het waarheidsgehalte van die brokjes informatie nogal kon fluctueren, vergelijkbaar met de manier waarop de virtuose verhalenvertellers op Petit Socco hele waarheden en halve waarheden mengden met onwaarheden en fantasieën tot vertellingen met 1001 wendingen. Maar Messoud kon gerust ademhalen, zijn tactiek werkte. >>

Op de dag dat ik Messoud voor het eerst zag, was de lucht boven Tanger weergaloos wolkenloos eindeloos blauw, blauwer dan blauw, blauwer dan ik de luchten in Nederland ooit had gezien, al kunnen ze daar ook goed blauw zijn. Na een helse rit met een taxi was ik Hotel Sheherazade uitgewandeld richting de medina. Langs brede boulevards de nieuwe stad uit, die de Franse kolonisators rond de oude stad van de Arabieren gebouwd hadden, langs winkels waar ze tapijten en theepotten verkopen en langs heel veel afbeeldingen van de Eiffeltoren op winkelpuien en prullaria. Mensen drommen hier samen op de trottoirs, op elke moment van de dag. >>